सामाजिक आणि आध्यात्मिक आचरणाचे नियम सांगतो. विनम्रता, सज्जनांना संतुष्ट ठेवणे, परोपकारी वृत्तीने शरीराचा उपयोग करणे आणि सगुण ईश्वराची उपासना करणे यावर भर दिला आहे. हे सद्गुण माणसाला आंतरिक शांती आणि आध्यात्मिक प्रगतीकडे नेतात.

आध्यात्मिक उन्नतीसाठी आवश्यक असलेल्या तीन महत्त्वाच्या गोष्टी सांगितल्या आहेत: हरिकीर्तन आणि रामनामावरील प्रेम (भक्ती), देहबुद्धीचा त्याग (ज्ञानमार्ग) आणि परस्त्री-परधनाचा त्याग (नैतिक आचरण). हे तिन्ही पैलू एकत्रितपणे माणसाला मोक्षाकडे घेऊन जातात.

 केवळ बोलण्यापेक्षा कृतीचे महत्त्व अधोरेखित केले आहे. मन जर चंचल आणि अनियंत्रित असेल, कल्पना बेफामपणे धावत असतील, तर केवळ शाब्दिक ज्ञानाने ईश्वराची प्राप्ती अशक्य आहे. कृती आणि मनावर नियंत्रण हेच ईश्वरापर्यंत पोहोचण्याचा मार्ग आहे.

धार्मिक विधी, मनाचे नियंत्रण आणि सर्व प्राण्यांबद्दल दयेचे महत्त्व सांगितले आहे. स्नानसंध्यासारखे नित्यकर्म एकनिष्ठेने केल्याने मन शुद्ध होते. विवेकबुद्धीने मनाला भटकण्यापासून रोखल्यास ते स्थिर होते. ज्या व्यक्तीच्या मनात प्राणिमात्रांबद्दल दया असते, ती व्यक्ती खऱ्या अर्थाने शांत आणि प्रेमळ भक्तीत रमलेली असते.

वादविवाद टाळून संवादाला प्राधान्य देण्याचे आवाहन केले आहे. वादविवादामुळे केवळ दुःख आणि संताप वाढतो, तर सुखद संवादामुळे शांतता आणि समाधान लाभते. जो व्यक्ती वाद सोडून संवाद साधतो, तोच खऱ्या अर्थाने इतरांचे दुःख दूर करू शकतो.