रामचंद्रांच्या भक्तवत्सलतेचे उदाहरण दिले आहे. अहिल्या उद्धाराची कथा इथे अपेक्षित आहे, जिथे रामचंद्रांनी अहिल्येला तिच्या शापातून मुक्त केले. तसेच, वाटमारी करणाऱ्या राक्षसांचा नाश करून त्यांनी साधू-संतांचे आणि आपल्या भक्तांचे रक्षण केले. राम हे केवळ राजा नसून, आपल्या भक्तांवर प्रेम करणारे आणि त्यांचा अभिमान राखणारे आहेत, हे यातून स्पष्ट होते.

देवाच्या भक्त संरक्षणाचे आणखी एक महत्त्वाचे उदाहरण दिले आहे - द्रौपदीचे वस्त्रहरण. जेव्हा द्रौपदीने कृष्णाची आर्त हाक मारली, तेव्हा कृष्ण तात्काळ तिच्या मदतीला धावला आणि तिचे रक्षण केले. तसेच, कलियुगात देव बौद्ध अवतारात मौन धारण करून ज्ञानाचा मार्ग दाखवतो असे सूचित केले आहे. देवाचे भक्तवत्सल रूप आणि त्याची तत्परता यावर हा श्लोक भर देतो.

देवाच्या लीलावतारांचे महत्त्व सांगितले आहे आणि जे या अवतारांना ओळखत नाहीत, त्यांची निंदा केली आहे. देव केवळ भक्तांचे रक्षण करण्यासाठीच नव्हे, तर सामान्य लोकांना सन्मार्ग दाखवण्यासाठी, त्यांना शिकवण्यासाठी अनेक रूपे धारण करतो. जे या लीलांना समजू शकत नाहीत किंवा देवाचे महत्त्व जाणत नाहीत, त्यांना इथे 'पापरूपी' आणि 'दुरात्मे' म्हटले आहे, कारण ते आपल्या अज्ञानामुळे किंवा दुर्बुद्धीमुळे सत्यापासून दूर जातात.